Mnie tam jednak znacznie bardziej podoba się, że te słoneczne dni zdarzają się rzadko, po dwóch dniach haaru miasto nagle wyłania się z mgły i lśni dumnie. Pytasz, co to haar? Wódz wymyślił haar specjalnie dla pisarzy i twórców horrorów. Haar to gęsta, tajemnicza mgła, która napływa nad wschodnie wybrzeże Szkocji znad Morza Północnego tak nagle i niespodziewanie, że Met Office nie jest w stanie jej przewidzieć. Ma gęstość tłustej śmietany i otula wszystko dookoła szczelnie i na wiele godzin. Haar nie podnosi się jak letnia poranna mgła na Żuławach. Czasem przepuszcza dobrze przefiltrowane promienie słoneczne i sprawia, że kiedy spoglądasz na Cowgate z South Bridge'u pod słońce, to wydaje Ci się, że cała ulica tonie w gęstym kurzu rodem z dystopijnego filmu sci-fi klasy B. Podczas haaru Edynburg jest na końcu świata, w swoim własnym trójkącie bermudzkim, zagubiony pośród lodowatych wód Morza Północnego, nieczuły na to, co dzieje się na świecie.
Kiedy siedzisz wieczorem w domu podczas haaru, nie wyglądaj na dwór. Nigdy nie wiesz, co może się wyłonić z przesuwających się za oknem płatów mgły.
Siedzę na Shorze, mewy skrzeczą i wdycham zapach morza, usiłująć sobie przypomnieć, czy pachnie tak, jak Morze Bałtyckie.
Zawsze wiedziałam, że muszę być w ruchu, że nie mogę długo pozostać w jednym miejscu. Moi dziadkowie przybyli z Kresów na Ziemie Odzyskane w wojennej wędrówce ludów. Przed moim urodzeniem moi rodzice przejechali południową Polskę spod niemieckiej granicy w Góry Świętokrzyskie. Osiedlili się nad Silnicą, kiedy miałam 2 lata, ale, jak się później okazało, ruch przekazali mi w genach.
Jedyne, co mnie zawsze ograniczało to strach. Panicznie boję sie zmian, więc w ramach mechanizmu obronnego wykształciłam w sobie umiejętność szybkiej adaptacji. Najtrudniej mi podjąć decyzję, czasem zajmuje mi to lata czekania, aż ktoś podejmie ją za mnie. A potem natychmiast zaczynam grać w zadowolenie, jak Pollyanna.
Nie zagrzewam nigdzie miejsca. Mniej więcej co 7 lat emigruję fizycznie lub emocjonalnie. Czasem jest w tym palec opatrzności, czasem nieukniona życiowa okoliczność, a czasem po prostu mam typowy seven year itch.
W tym roku wypada piąty zakręt mojego siedmioletniego cyklu. Jak wiesz, decyzję ktoś podjął za mnie. To będzie emocjonalna emigracja, ale tym razem nigdzie nie uciekam. Tym razem wychodzę i zabieram ze sobą inner me. Najwyższy czas pokazać ją światu.
Nie chcę uciekać z tego dziwnego miasta na północy Brytanii, które ma tak wiele twarzy, że nie sposób je wszystkie zobaczyć za życia.
No i co z tego, że czasem bywa rubasznym, pijanym Szkotem, fanem Hibsów w zielonym szaliku śpiewającym Sunshine on Leith na całe gardło. A czasami Sikhiem w zawiązanym ściśle dastarze.
Może dla kogoś jest tą bubbly Pole, która mówi zdecydowanie za dużo, ale wrosła już w to miasto po samą szyję i przemyka się sobie tylko znanymi zakamarkami, choć zawsze gubi się na Stockbridge'u. Która zagłusza wrzask mew przy pomocy Black Francisa, jest uzależniona od fejsbuka i robienia zdjęć swoim telefonem komórkowym.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz