Dźwięki

W świetnym filmie Il Postino tytułowy bohater, Mario nagrywa dla Pablo Nerudy odgłosy życia we włoskiej wiosce, w której Neruda spędził jakiś czas na wygnaniu. Mario nagrywa odgłosy zupełnie codzienne jak plusk zarzucanych sieci rybackich, te bardziej niezwykłe jak bicie serca swego nienarodzonego syna i te zupełnie nie do wiary - jak nocną ciszę pod rozgwieżdżonym niebem.

Odgłosy, które towarzyszą nam niemal codziennie, a które tak łatwo zapomnieć. Gdyby ktoś chciał mnie wprawić w melancholijny nastrój i skompilował takie nagrania z różnych etapów mojego życia, to pewnie musiałby umieścić na nim symfonie dźwięków: szkolne dzwonki i kościelne dzwony, śmiechy dzieci na podwórku pod blokiem i odgłos metra hamującego na stacji Wierzbno. Dżingle ze starej, dobrej Trójki. Szum drzew w kieleckim parku i wiatr gwiżdżący na Kadzielni. Muzykę świerszczy na rozgrzanej łące nad zalewem w Kaniowie i koleżankę czytającą w radiu moje wiersze piętnaście lat temu. Gołębie gruchające rano na parapecie mokotowskiego mieszkania i samoloty nad Ursynowem.

Gdybym chciała sobie zrobić pamiatkę i nagrać odgłosy teraźniejszości, to nagrałabym na pewno wrzask mew i trel kosa o poranku. Autobus Lothiana hamujący na przystanku i odgłos otwieranych drzwi. Kocie syki na naszej uliczce. Sygnał karetek przejeżdżających pod oknem mojej pracy kilka razy dziennie w drodze do Royal Infirmary. Dudziarza na Waverley Bridge grającego Scotland the Brave. Silny szkocki akcent sąsiadek plotkujących przed klatką. Dzwonek budzika w moje komórce o 7.00. Dżingle z porannego programu Chrisa Evansa w BBC Radio 2. Skrzypienie drewnianej podłogi w naszym mieszkaniu.

Gdybym miała takie nagrania mogłabym w dowolnym momencie w przyszłości założyć słuchawki na uszy, zamknąć oczy i odbyć podróż w czasie nie ruszając się z miejsca.