Nie pytaj mnie

Zrobiło się zimno i nawet coś poprószyło z nieba i ni z tego ni z owego przypomniała mi się zima 10 lat temu (trochę mniej niż 10, bo przypomniał mi się styczeń). Przypomniało mi się, jak wracam skądś do domu, idę koło szkoły na Grzegorzewskiej, dookoła śnieg w zaspach, a ja mam głowę pełną myśli. Na uszach mam muzykę i uśmiecham się sama do siebie, bo Grzegorz Ciechowski śpiewa mi: Arktyka wygra, o nie, nie, o tak! Nie wiem, dlaczego, skoro pomyślałam o zimie, to akurat tamta zima przyszła mi do głowy, choć, nie przeczę, w jakimś sensie pewnie była kluczowa. Pamiętna.

Tak czy inaczej skoro tak mi się już skojarzyło, to sobie wrzuciłam na iPoda wyżej wymienioną piosenkę Republiki oraz parę innych, zespołu i Grzegorza. A potem wracałam do domu wieczorem, North Bridgem, zamek górował jak zawsze, młyńskie koło przy Monumencie Waltera Scotta wirowało. A w moich uszach Grzegorz śpiewał: nie pytaj mnie, dlaczego jastem z nią, nie pytaj mnie, dlaczego z inną nie. I wydało mi się to równie absurdalne, jak tłum skaczący na koncercie Kultu w Liquid Roomie, śpiewający na całe gardło: Mieszkam w Polsce, mieszkam tu, tu, tu. (o czym mówię już po raz kolejny, ale tak mi to utkwiło, no, cóż).

A potem zaraz sobie przypomniałam Miłosza i jego: Byłaś moją ojczyzną bo zabrakło innej. 

Nie zabrakło, ale przeciez świadomy wybór wcale nie musi oznaczać wyrzeczenia. Nie wyrzekam się narodu, nie wyrzekam się mowy, wiem, po jakiemu bije mi serce, ale wiem też, że niektóre związki są łatwiejsze na odległość.