Kod Enigmy

Ciacho zmaterializowało się w Starbucksie na Nicolson Street i zapytało, czy chcę dodatkowego szota espresso. Nie namyślając się wiele, czym prędzej skontrolowałam iPoda, żeby upewnić się, że na playliście nie ma Monkey Gone To Heaven - na wszelki wypadek zaserwowałam sobie krótki wybór starych piosenek Kings of Leon (Talahina Sky, California Waiting, Wicker Chair). Na wszelki wypadek nie przechodziłam też przez ulicę tam, gdzie przejeżdżały autobusy, a w szczególności siódemka (na zdjęciu jest trójka, nie siódemka, ale za to w pobliżu Nicolson Street).

Na wszelki wypadek. Bo Kraina Chichów wciąż jest jedną z moich ulubionych książek (mimo iż Jonathan Carroll oprócz Krainy napisał jeszcze tylko jedną książkę wartą uwagi). Hate me now.

A potem poszłam sobie wyregulować brwi do pani, która zrobiła to przy pomocy skręconej nitki. Nie wiem dokładnie jak, bo miałam zamknięte oczy. W każdym razie, kiedy wyjęła nitkę przez chwilę zastanawiałam się, czy mam otworzyć usta. I wygląda na to, że sposób z nitką jest lepszy od wosku, bo dawno nie miałam tak ładnie wyregulowanych brwi.

Zrobiłam bardzo niedietetyczny obiad, ale za to pierwszy raz w tym tygodniu niejednogarnkowy. W ogóle dostałam jakiegoś spida i nawet pranie zrobiłam (w tym ręczne). Wyjaśnienie może być tylko jedno: wreszcie minęło wiosenne przesilenie. Yuppi! Niedługo świąteczny urlop, mam szczerą nadzieję wreszcie zabrać się do pisania.

Acha, i jeśli kogoś to interesuje, niech sobie poczyta, co w tym tygodniu piszą o Polsce w Guardianie.

PS Wszystko małe miki, normalnie, zafundowałam sobie domową zumbę do playlisty, na której wciąż nie ma Pixies, ale jest to.